انویدیا (Nvidia) در سال ۱۹۹۳ توسط جن-سون هوانگ (مدیر عامل فعلی شرکت)، کریس مالاچوسکی و کورتیس پریم در سانتا کلارای کالیفرنیا شکل گرفت. هوانگ پیش از تاسیس انویدیا به عنوان طراح ریزپردازنده در AMD کار می‌کرد و دو موسس دیگر شرکت نیز به عنوان مهندس برای سان مایکروسیستمز مشغول به کار بودند.

هرچند امروزه، خانواده‌ی محصولات انویدیا شامل طیف گسترده‌ای از سخت افزارها از جمله پردازنده‌های گرافیکی دسکتاپ GeForce، پردازندپردازنده‌های گرافیکی ورک‌استیشن Quadro، سیستم‌های بر روی چیپ (SOC) تگرا، و تبلت‌های گیمینگ شیلد می‌شود، اما تمرکز اصلی انویدیا همچنان بر روی تولید کارت‌های گرافیک است و بین عموم کاربران نیز هنوز به عنوان یک شرکت تولید کننده‌ی GPU شناخته می‌شود.

NV1: انویدیا وارد می‌شود

بلافاصله پس از تاسیس، انویدیا کار بر روی اولین محصول خود یعنی NV1 را شروع کرد. توسعه‌ی NV1 دو سال به طول انجامید و در نهایت به صورت رسمی در سال ۱۹۹۵ عرضه شد. اولین محصول انویدیا که در زمان خود چیپ نوآورانه‌ای محسوب می‌شد، می‌توانست از پس پردازش دو بعدی و سه بعدی برآمده و در عین حال توانایی پردازش صدا را نیز با خود به همراه داشته باشد. پس از تصمیم سگا به استفاده از چیپ NV1 در کنسول خود با نام ساترن، انویدیا پشتیبانی از دسته‌ی بازی کنسول سگا را به چیپ خود اضافه کرد. این موضوع باعث می‌شد تا کارت‌های گرافیک دسکتاپ این شرکت هم بتوانند به صورت سخت افزاری از کنترلر سگا پشتیبانی کنند.

یکی از جنبه‌های منحصر به فرد شتاب دهنده‌ی گرافیکی NV1، استفاده‌ی آن از رویه‌های درجه‌ی دوم به عنوان پایین‌ترین سطح هندسی برای پردازش گرافیکی بود. این موضوع باعث می‌شد سازندگان بازی‌های ویدئویی هنگام طراحی بازی‌هایشان برای NV1 با مشکلات زیادی مواجه باشند. معضل طراحی برای NV1 با عرضه‌ی اولین نسخه از API دایرکت ایکس مایکروسافت از این هم پیچیده‌تر شد، چرا که مایکروسافت در API خود از چندضلعی به عنوان پایین‌ترین سطح هندسی استفاده می‌کرد.

کارت‌های دسکتاپ انویدیا در آن زمان از رابط متداول PCI با پهنای باند ۱۳۳ مگابایت بر ثانیه استفاده می‌کردند. NV1 می‌توانست از حافظه‌ی EDO با سرعت کلاک ۷۵ مگاهرتز استفاده کند و شتاب‌دهنده‌ی گرافیکی آن قادر بود از حداکثر رزولوشن ۱۶۰۰ در ۱۲۰۰ پیکسل و رنگ ۱۶ بیت پشتیبانی کند.

به لطف فروش کنسول ساترن سگا و کارت‌های گرافیک دسکتاپ، انویدیا توانست در بازار باقی بماند؛ اما این به هیچ وجه به معنای موفقیت کارت NV1 نبود. عملکرد گرافیکی و صوتی کارت انویدیا چندان رضایت بخش نبود و اجزای سخت افزاری مختلف به کار رفته در آن باعث می‌شد قیمت نهایی کارت نسبت به رقبا زیاد باشد.

انویدیا کار بر روی NV2 را به عنوان جانشینی برای NV1 آغاز کرد، اما اختلافات با سگا باعث شد تا سگا از تکنولوژی PowerVR شرکت Imagination Technologies در کنسول جدید خود با نام دریم کست استفاده کند و در نتیجه NV2 کنسل شد.

NV3: Riva 128

ریوا ۱۲۸ که از آن با نام NV3 نیز یاد می‌شود، در سال ۱۹۹۷ عرضه شد و به طرز قابل توجهی از NV1 موفق‌تر بود. انویدیا در این کارت به جای استفاده از رویه‌های درجه‌ی دوم، به استفاده از چندضلعی به عنوان پایین‌ترین سطح هندسی روی آورد که بسیار متداول‌تر بود. این کار باعث می‌شد تا پشتیبانی از ریوا ۱۲۸ توسط بازی‌ها آسان‌تر شود. پردازنده‌ی گرافیکی ریوا ۱۲۸ همچنین برای نگاشت بافت نیز از چندضلعی استفاده می‌کرد. این تکنیک باعث می‌شد تا فریم‌ها با سرعت بالاتری رندر شوند، اما در عوض کیفیت تصویر دچار افت شود.

GPU جدید انویدیا در دو مدل در دسترس بود: Riva 128 و Riva 128ZX. ریوا ۱۲۸ زد ایکس از تراشه‌ی با کیفیت‌تری استفاده می‌کرد و به انویدیا این امکان را می‌داد تا فرکانس RAMDAC را در آن افزایش دهد. هر دو مدل از حافظه‌ی SDRAM با سرعت کلاک ۱۰۰ مگاهرتز و باس ۱۲۸ بیتی استفاده می‌کردند. مجموع این مشخصات باعث می‌شد کارت‌های انویدیا پهنای باندی برابر با ۱.۶ گیگابایت بر ثانیه داشته باشند. چیپ‌های ریوا ۱۲۸ زد ایکس البته از VRAM بیشتری نسبت به ریوا ۱۲۸ برخوردار بودند و سرعت کلاک‌شان بیشتر بود.

این دو GPU به دلیل قابلیت پردازش همزمان دو بعدی و سه بعدی نسبتاً محبوب بودند؛ اما نسبت به رقیب خود یعنی کارت‌های ۳dfx سرعت پایین‌تری داشتند.

NV4: بمب دست‌ساز انویدیا

در سال ۱۹۹۸، انویدیا از کارت جدید خود با نام Riva TNT (با نام رمز NV4) رونمایی کرد. درست مانند NV3، کارت جدید هم از قابلیت پردازش همزمان دو بعدی و سه بعدی بهره می‌برد. انویدیا پشتیبانی از رنگ ۳۲ بیتی (True Color) را نیز به کارت‌های ریوا تی‌ان‌تی اضافه کرده بود و مقدار حافظه‌ی آن را به ۱۶ مگابایت افزایش داده بود. اگرچه اسلات AGP در آن زمان در حال مشهور و متداول‌تر شدن بود، اما هنوز هم تعداد زیادی از سیستم‌ها فاقد آن بودند؛ لذا انویدیا تصمیم گرفت کارت‌های NV4 را به صورت عمده با رابط PCI عرضه کند و در کنار آن به عرضه‌ی محدود کارت‌های با رابط AGP نیز بپردازد.

همزمان با عرضه‌ی کارت‌های تی‌ان‌تی، انویدیا برای بهبود سازگاری و عملکرد کارت‌های خود، تلاش ویژه‌ای را بر روی بروزرسانی منظم درایورهای گرافیکی معطوف کرد.

در زمان عرضه‌ی Riva TNT، کارت Voodoo2 از ۳dfx عنوان سریع‌ترین کارت گرافیک بازار را در اختیار داشت، اما قیمت آن نسبت به کارت انویدیا بالاتر بود و علاوه بر آن، برای پردازش ۲ بعدی نیاز به کارتی مجزا داشت. نیاز به کارت دو بعدی مجزا در دهه‌ی ۹۰ میلادی بسیار معمول بود و Riva TNT با داشتن قابلیت پردازش همزمان دو بعدی و سه بعدی، به طرز قابل توجهی مقرون به صرفه‌ به شمار می‌رفت.

انویدیا قصد داشت تا Riva TNT را با سرعت کلاک ۱۲۵ مگاهرتز عرضه کند تا در جنگ عملکرد نیز در مقابل Voodoo2 پیروز میدان باشد، اما هسته‌ی پردازنده در چنین سرعتی به شدت داغ می‌شد و پایدار نبود. در عوض انویدیا مجبور شد کارت را با سرعت کلاک ۹۰ مگاهرتز برای پردازنده و ۱۱۰ مگاهرتز برای RAM عرضه کند. با این حال، Riva TNT همچنان عملکرد رقابتی در برابر رقبا از خود نشان می‌داد و با عرضه‌ی درایورهای جدید انویدیا با نام چاشنی (Detonator) عملکرد این کارت رقابتی‌تر نیز شد.

به طور کلی Riva TNT به دلیل عملکرد خوب و ویژگی‌هایش، بسیار موفق ظاهر شد. پشتیبانی درایوری خوب انویدیا نیز باعث شد افراد بسیاری به سمت این شرکت جذب شوند؛ چرا که در آن زمان مشکلات سازگاری سخت افزاری و کار کردن با درایورها کابوسی برای کاربران بود.

NV5: انفجاری دیگر

در سال ۱۹۹۹، انویدیا بار دیگر تلاش کرد تا عنوان سریع‌ترین پردازنده‌ی گرافیکی را از چنگ ۳dfx در بیاورد. این بار Riva TNT2 (با نام رمز NV5) این وظیفه را بر عهده داشت. Riva TNT2 از لحاظ معماری به نسل قبل از خود شباهت داشت، اما به لطف موتور رندرینگ بهبود یافته‌ی خود می‌توانست در سرعت‌های کلاک برابر، ۱۰ تا ۱۷ درصد سریع‌تر از Riva TNT ظاهر شود. انویدیا همچنین پشتیبانی از اسلات‌های AGP 4X را نیز به کارت جدید خود اضافه کرد که باعث می‌شد پهنای باند کارت دوبرابر شود و مقدار VRAM آن نیز به ۳۲ مگابایت افزایش پیدا کند. اما شاید قابل توجه ترین تغییر، استفاده‌ی انویدیا از فناوری ساخت ۲۵۰ نانومتری در Riva TNT2 بود که به انویدیا این اجازه را می‌داد تا سرعت کلاک کارت جدید خود را تا ۱۷۵ مگاهرتز افزایش دهد.

اصلی‌ترین رقیب Riva TNT2 کارت Vodoo3 از ۳dfx بود. این دو کارت به مدت چند سال عملکرد مشابهی از خود نشان می‌دادند و در نهایت مشخص نبود که کدام شرکت پیروز این راند از رقابت شده است.

NV10: روی آوردن انویدیا به نیروی جی!

در اواخر سال ۱۹۹۹، انویدیا از GeForce 256 (با نام رمز NV10) رونمایی کرد. تا پیش از این کارت، تمامی کارت‌های گرافیکی با نام شتاب‌دهنده‌ی گرافیکی (graphics accelerators) یا کارت ویدئویی (video cards) شناخته می‌شدند؛ اما انویدیا برای اولین بار از عبارت GPU برای اشاره به GeForce 256 استفاده کرد و از این رو انویدیا را می‌توان به عنوان مبدع GPU (یا حداقل مبدع کلمه‌ی GPU!) به حساب آورد.

انویدیا کارت GeForce 256 را همراه با قابلیت‌های جدید بسیاری از جمله پردازش سخت افزاری T&L عرضه کرد. این قابلیت به کارت گرافیک اجازه می‌داد تا محاسباتی که پیش از این پردازش آن معمولاً به CPU سپرده می‌شد را انجام دهد. از آنجایی که موتور T&L در کارت گرافیک برای انجام تنها یک نوع پردازش خاص طراحی شده بود (بر خلاف CPU که برای انجام وظایف مختلف طراحی می‌شود)، توان آن تقریبا ۵ برابر یک پردازنده‌ی پنتیوم III با کلاک ۵۵۰ مگاهرتز (که در آن زمان بالارده محسوب می‌شد) بود.

طراحی جی‌فورس از جهات دیگر نیز با تی‌ان‌تی تفاوت داشت. برای مثال GeForce 256 به جای دو پایپ لاین پیکسل، از چهار پایپ لاین استفاده می‌کرد. هرچند GeForce 256 نمی‌توانست به سرعت کلاک Riva TNT2 دست پیدا کند، اما به دلیل استفاده از پایپ لاین‌های بیشتر، ۵۰ درصد از نسل قبل خود سریع‌تر عمل می‌کرد. این کارت همچنین اولین کارت گرافیک انویدیا به شمار می‌رود که از ۳۲ تا ۶۴ مگابایت DDR SDRAM استفاده می‌کرد. فرآیند ساخت ترانزیستورهای GPU نیز در این کارت به ۲۲۰ نانومتر رسید. سرعت کلاک هسته‌ی GeForce 256 به ۱۲۰ مگاهرتز می‌رسید و سرعت RAM آن بین ۱۵۰ تا ۱۶۶ مگاهرتز متغییر بود.

GeForce 256 در یک زمینه‌ی دیگر نیز «اولین» بود. در این کارت برای اولین بار انویدیا از شتاب دهنده‌ی سخت افزاری برای پخش فایل‌های ویدئویی استفاده کرد؛ هرچند این قابلیت تنها به پخش فایل‌های MPEG-2 محدود می‌شد.

NV11, NV15, NV16: GeForce2

انویدیا نسل بعد از GeForce 256 را GeForce2 نامید. علیرغم عدم تغییر معماری GeForce2 نسبت به نسل قبل، انویدیا توانسته بود با استفاده از فناوری ساخت ۱۸۰ نانومتری، تعداد TMUهای (واحد نگاشت بافت) متصل به هر پایپ لاین را دوبرابر افزایش دهد. انویدیا در کارت‌های GeForce2 از سه نوع هسته‌ی مختلف با نام‌های NV11، NV15 و NV16 استفاده می‌کرد. هر سه‌ی این هسته‌ها معماری مشابهی داشتند، با این تفاوت که NV11 تنها دارای دو پایپ لاین پیکسل بود، در حالی که NV15 و NV16  هر کدام چهار  پایپ لاین پیکسل داشتند. علاوه بر این، NV16 در سرعت کلاک بالاتری کار می‌کرد.

کارت‌های سری GeForce2 همچنین اولین کارت‌های گرافیک انویدیا بودند که از قابلیت اتصال چند مانیتور به صورت همزمان پشتیبانی می‌کردند. GPUهای GeForce2 در دو مدل با حافظه‌ی SDR و DDR عرضه می‌شدند.

NV20: The GeForce3

در سال ۲۰۰۱، GeForce3 (با نام رمز NV20) به عنوان اولین کارت سازگار با DirectX 8 انویدیا از راه رسید. هسته‌ی این کارت از ۶۰ میلیون ترانزیستور ۱۵۰ نانومتری که با سرعت ۲۵۰ مگاهرتز کار می‌کردند تشکیل شده بود. انویدیا در این کارت‌ها ساب‌سیستم جدیدی برای حافظه‌ی کارت گرافیک با نام Lightspeed Memory Architecture (LMA) معرفی کرد. LMA طراحی شده بود تا زد بافر را کاهش داده و در نتیجه نیاز به پهنای باند بالا را برطرف کند.

به طور کلی GeForce3 عملکرد بهتری از GeForce2 از خود نشان می‌داد، اما به دلیل پیچیدگی فرآیند ساخت GPU، قیمت تمام شده‌ی آن نسبتا بالا بود.

NV2A: انویدیا و ایکس باکس

انویدیا در سال ۲۰۰۱ بار دیگر به بازار کنسول‌های خانگی بازگشت و این بار قرار بود در قلب کنسول ایکس باکس مایکروسافت جای بگیرد. مایکروسافت برای ساخت کنسول ایکس باکس (اولین ایکس باکس، ملقب به Original Xbox) از قطعاتی کاملاً مشابه با کامپیوترهای مدرن آن زمان استفاده می‌کرد و در نتیجه GPU کنسول نیز در واقع مدل دستکاری شده‌ای از GeForce3 بود. درست مانند NV20، تراشه‌ی NV2A درون ایکس باکس نیز دارای چهار پایپ لاین پیکسل و دو TMU به ازای هر پایپ لاین بود. انویدیا همچنین وظیفه‌ی طراحی سخت افزار صوتی ایکس باکس با نام MCPX یا SoundStorm را نیز بر عهده داشت.

مایکروسافت به تازگی از جدیدترین محصول خود با نام «سرفیس استودیو» (Surface Studio) رونمایی کرده است. سرفیس استودیو در واقع یک کامپیوتر دسکتاپ بدون کیس (all-in-one) محسوب می‌شود که با توجه به قابلیت‌های خاص و مشخصات بالای سخت‌افزاری خود، طراحان و کاربران حرفه‌ای را هدف قرار داده است.

علیرغم وجود کامپیوترهای آل-این-وان متعدد در بازار، از طرفی به دلیل شهرت بالای آی‌مک‌های اپل و از طرف دیگر به دلیل رقابت دیرینه‌ی اپل و مایکروسافت در زمینه‌های مختلف، اکثر افراد سرفیس استودیو را با همتای اپلی خود مقایسه کنند. هرچند در ظاهر این دو محصول شباهت زیادی با یکدیگر دارند و برخی لقب «کپیِ آی‌مک» به سرفیس استودیو داده‌اند، اما در باطن تفاوت‌های زیادی بین آن‌ها وجود دارد.

پیش از شروع توجه داشته باشید آی‌مک‌هایی که در این مقاله به آن‌ها اشاره شده، تقریباً یک سال قبل از سرفیس استودیو معرفی شده‌اند. شاید مقایسه‌ی این دو محصول با یکدیگر چندان عادلانه نباشد، اما از آنجایی که اپل در کنفرانس دیروز خود آی‌مک جدیدی معرفی نکرد، فعلاً تنها گزینه برای مقایسه همین آی‌مک‌های مدل ۲۰۱۵ هستند.

صفحه‌ی نمایش

مهمترین ویژگی‌ای که هر دو شرکت مایکروسافت و اپل برای تبلیغ محصول خود بر روی آن مانور می‌دهند، نمایشگر با کیفیت آن‌ها است.

آی‌مک از نمایشگر ۲۷ اینچ ۵K رتینا، با رزولوشن ۵,۱۲۰ در ۲,۸۸۰ پیکسل و نسبت تصویر  ۱۶:۹بهره می‌برد. با این حساب نمایشگر آی‌مک دارای تراکم ۲۱۷ پیکسل بر اینچ است. نمایشگر سرفیس استودیو با نام PixelSense، با داشتن رزولوشن ۴,۵۰۰ در ۳,۰۰۰ پیکسل در ابعاد ۲۸ اینچ و نسبت تصویر ۳:۲، تراکمی برابر با ۱۹۲ پیکسل بر اینچ دارد. از آنجایی که رزولوشن کامپیوتر آل این وان مایکروسافت اندکی از ۴K بالاتر است، تفاوت چندانی را در این بخش شاهد نیستیم.

مهم‌تر از رزولوشن، دقت رنگ نمایشگر است که تا عرضه‌ی سرفیس استودیو و انجام آزمایش‌های تخصصی کارشناسان Display Mate نمی‌توان درباره‌ی آن اظهار نظر کرد. فعلاً در همین حد می‌دانیم که هر دو محصول از پروفایل‌های رنگی sRGB و DCI-P3 پشتیبانی می‌کنند و در نتیجه رنگ‌های دقیقی را به نمایش خواهند گذاشت. اگرچه هیچکدام از آن‌ها توانایی نمایش رنگ با دقت مانیتورهای حرفه‌ای ۵۰۰۰ دلاری استودیوهای بزرگ فیلم سازی را ندارند، اما برای عموم کاربران مناسب خواهند بود.

به طور کلی، به نظر می‌رسد که در این قسمت برنده‌ی مشخصی نداشته باشیم؛ مخصوصاً با توجه به این نکته که سرفیس استودیو هنوز عرضه نشده و تا بررسی تخصصی نمایشگر آن توسط کارشناسان زمان باقی است.

طراحی

اپل با جای دادن سخت افزار در پشت نمایشگر باعث شده است تا آی‌مک صفحه‌ی نسبتاً ضخیم و در عوض پایه‌ی نازکی داشته باشد. مایکروسافت اما تصمیم گرفته است تا سخت افزار سرفیس استودیو را در پایه‌ی آن گنجانده و در نتیجه ضخامت نمایشگر کامپیوتر خود را به تنها ۱۲ میلیمتر برساند. نکته‌ی قابل توجه دیگر، یکنواختی ضخامت صفحه‌ی سرفیس استودیو در تمامی قسمت‌های آن است. نمایشگر آی‌مک اما دارای لبه‌هایی نازک (۶ میلی‌متر) و میانه‌ای ضخیم (۵۵ میلی‌متر) است.

از لحاظ متریال استفاده شده، هر دو دستگاه اپل و مایکروسافت از بدنه‌ای آلومینیومی استفاده می‌کنند. در نگاه اول متوجه خواهید شد که فلسفه‌ی اپل، طراحی مینیمالیستی و پنهان کردن سخت‌افزار در پشت نمایشگر است تا در نتیجه با داشتن پایه‌ای جمع و جورتر، میز کار خلوت و مرتب‌تری داشته باشید. در سوی دیگر مایکروسافت ترجیح داده است تا با جای دادن سخت افزار در پایه، نمایشگری نازک‌تر و سبک‌تری داشته باشد تا به راحتی و با حداقل زحمت بتوان زاویه‌ی آن را تغییر داد.

در حالی که نمایشگر آی‌مک همواره از ارتفاع ثابتی برخوردار است و تنها می‌توان زاویه‌ی آن را تغییر داد. سرفیس استودیو اما با استفاده از یک لولای پیشرفته، به شما اجازه می‌دهد که هم ارتفاع، و هم زاویه‌ی نمایشگر را به قدری تغییر دهد که آن را از حالت یک مانیتور دسکتاپ درآورده و به تبلتی غول آسا تبدیل کنید. مایکروسافت نام این لولا را «گرانش صفر» (zero-gravity) گذاشته است، چرا که بنا به ادعای خودش، تغییر زاویه‌ی نمایشگر توسط آن بسیار آسان صورت می‌گیرد.

اگرچه قضاوت درباره‌ی طراحی این دو محصول از منظر «زیبایی» کاملاً سلیقه‌ای است و شاید بسیاری از افراد ظاهر آی‌مک‌های اپل را بیشتر بپسندند، اما از منظر «کارایی»، با توجه به قابلیت پایین آوردن نمایشگر تا ارتفاع میز، و تغییر زاویه‌ی آن تا سطح افق، سرفیس استودیو قطعاً پیروز این بخش از رقابت است.

عملکرد

بالارده ترین مدل سرفیس استودیو از یک پردازنده‌ی سری دسکتاپ Core i7 به همراه ۳۲ گیگابایت رم، ۲ ترابایت فضای ذخیره‌سازی هیبریدی SSD/HDD و پردازنده‌ی گرافیکی GTX 980M استفاده می‌کند. بیشتر مشخصات فوق با کامپیوترهای دسکتاپ بالارده‌ی امروز برابری می‌کنند، هرچند پردازنده‌ی گرافیکی استفاده شده کمی ناامید کننده است. GTX 980M در واقع گرافیک موبایل (مخصوص دستگاه‌های قابل حمل) انویدیا است که از معماری نسل قبل (مکسول) این شرکت استفاده می‌کند. گرافیک‌های جدید انویدیا با معماری پاسکال، چه از لحاظ عملکرد و چه از لحاظ مصرف انرژی، به طرز قابل توجهی نسبت به نسل قبل از خود بهبود یافته‌اند. از آنجایی که کارت گرافیک در چنین محصولاتی قابل ارتقا نیست، عدم استفاده از GTX 1080 در سرفیس استودیو، مخصوصاً برای طراحان حرفه‌ای بسیار ناامید کننده است.

در طرف دیگر، وضع آی‌مک هم بهتر از سرفیس استودیو نیست. بالارده‌ترین آل این وان اپل از مشخصات مشابهی با رقیب مایکروسافتی خود بهره می‌برد، با این تفاوت که پردازنده‌ی گرافیکی استفاده شده در آن M395X ساخت AMD با ۴ گیگابایت حافظه‌ی GDDR5 است. در اکثر بنچمارک‌ها، ۹۸۰M استفاده شده در سرفیس استودیو به راحتی و با اختلاف M395X را پشت سر می‌گذارد. اپل با معرفی آی‌مک‌های جدید در کنفرانس دیروز می‌توانست در این بخش ورق را به نفع خود برگرداند؛ اما چنین نشد. پس تا کنفرانس بهار اپل و معرفی احتمالی آی‌مک‌های جدید، سرفیس استودیو فعلاً در این بخش نیز پیروز میدان است.

اتصالات و لوازم جانبی

سرفیس استودیو دارای ۴ پورت USB3، یک پورت Ethernet (LAN)، درگاه کارت SD، یک پورت Mini Display و جک ۳.۵ میلی‌متری هدفون است. اتصالات سرفیس استودیو بر روی پایه‌ی آن قرار گرفته‌اند.

آی‌مک نیز از تمامی اتصالاتی که در بالا به آن‌ها اشاره شد (به جز پورت Mini Display) بهره می‌برد و علاوه بر آن‌ها دارای ۲ عدد پورت ThunderBolt 2 نیز است. اتصالات آی‌مک اما در قسمت پشتی نمایشگر قرار دارند.

از اتصالات که بگذریم به بخش جذاب لوازم جانبی می‌رسیم. آی‌مک به همراه کیبورد و موس بیسیم اپل عرضه می‌شود. هرچند اپل در ساخت لوازم جانبی «جادویی» مهارت خاصی دارد و موس‌ها و کیبوردهای این شرکت انصافاً با کیفیت هستند، اما هر چه باشد آن‌ها همچنان همان «موس و کیبورد» هستند؛ تکنولوژی‌ای که ۳۰ سال است تغییر چندانی نیافته. است

از سوی دیگر، سرفیس استودیو علاوه بر موس و کیبورد وایرلس، از یک صفحه‌ی ۲۸ اینچ لمسی، قلم مخصوص و استوانه‌ای به اسم Dial با قابلیت بازخورد لرزشی هپتیک (haptic-feedback) بهره می‌برد. Surface Pen و Dial از جمله بهترین دلایل برای خرید سرفیس استودیو هستند. اگر قلم جدید مایکروسافت به خوبی قلم سرفیس بوک باشد، می‌توانید انتظار تاخیر (latency) در حد صفر، و در نتیجه تجربه‌ی استفاده از قلم واقعی را داشته باشید. مایکروسافت نیز با علم به این موضوع که در این زمینه فعلاً بین کامپیوترهای یکپارچه رقیبی ندارد، بخش اعظمی از کنفرانس خود را به معرفی قابلیت‌های لوازم جانبی سرفیس استودیو و مزیت‌های آن‌ها برای افراد خلاق اختصاص داد.

برنده‌ی این بخش نیز همانطور که حدس می‌زنید سرفیس استودیو است.

قیمت

قیمت یکی از مهم‌ترین فاکتورهای مقایسه‌ی محصولات الکترونیکی است؛ تا حدی که برای بسیاری از افراد، همین یک مورد ممکن است به تنهایی تمامی بخش‌های قبلی را تحت تاثیر خود قرار بدهد.

مدل پایه‌ی سرفیس استودیو که از پردازنده‌ی Core i7، یک ترابایت فضای ذخیره‌سازی از نوع هارد دیسک معمولی، ۸ گیگابایت رم و گرافیک GTX 965M انویدیا بهره می‌برد، ۳۰۰۰ دلار قیمت دارد. این در حالی است که آی‌مک معادل آن، با مشخصات سخت افزاری تقریباً مشابه، تنها ۱۸۰۰ دلار قیمت دارد. تفاوت قیمت این دو به قدری زیاد است که اگر کسی تصمیم بگیرد به جای سرفیس استودیوی ذکر شده در بالا همتای اپلی آن را تهیه کند، می‌تواند با مبلغ حاصل از صرفه جویی، به راحتی یک سرفیس بوک نیز به همراه آی‌مک خود بخرد!

درست است که به دلیل استفاده از نمایشگر تمام لمسی، دو مدل مقایسه شده آنقدرها هم «مشابه» و «معادل» همدیگر نیستند، اما از طرفی صفحه‌ی لمسی به تنهایی نمی‌تواند توجیه کننده‌ی این اختلاف قیمت ۱۲۰۰ دلاری باشد و از طرف دیگر شاید بسیاری از افراد حاضر نباشند برای قابلیتی که ممکن است چندان هم به کارشان نیاید چنین هزینه‌ی اضافه‌ای را پرداخت کنند.

البته اوضاع در مورد مدل‌های بالارده اندکی برای مایکروسافت بهتر می‌شود. بالارده‌ترین سرفیس استودیو ۴۲۰۰ دلار است و آی‌مک مشابه آن ۳۴۰۰ دلار قیمت دارد. تفاوت قیمت همچنان زیاد است، اما گرافیک بهتر استفاده شده در سرفیس استودیو تا حدودی آن را توجیه می‌کند.

در پایان توجه شما را به جدول مقایسه‌ی مشخصات سخت افزاری Surface Studio و iMac جلب می‌کنیم.

برند جدید Lynk & Co که متعلق به شرکت خودروسازی جیلی چین است این هفته از نخستین محصول خود که یک مدل اس یو وی کامپکت (جمع و جور) با نام ۰۱ است رونمایی کرد. این محصول آغازگر خط تولید Lynk & Co است که این شرکت امیدوار است بتواند تا سال ۲۰۲۱ چهار مدل خودرو را در آن به تولید برساند. لینک اند کو مدعی است که این خودرو یک مدل ارتباطی است و امکان اشتراک گذاری آن با هر کس و در هر زمانی وجود دارد و از این نظر ارتباطی‌ترین خودرویی است که تاکنون به تولید رسیده است. مطرح کردن چنین ادعایی از سوی این سازنده‌ی چینی بسیار شجاعانه است.

درزیر پوسته‌ی این خودروی شاسی بلند از ساختار و پلتفرم ولوو با نام Compact Modular Architecture یا اختصارا CMA استفاده شده است. این پلتفرم توسط لینک اند کو نیز مورد استفاده قرار خواهد گرفت. قدرت مورد نیاز این خودرو از یک پیشرانه‌ی ۱.۵ لیتری ۳ سیلندر و یا یک پیشرانه‌ی ۲ لیتری چهار سیلندر تامین می‌شود که هر دوی آن‌ها به یک جعبه دنده‌ی دو کلاچه متصل اند. قدرت پیشرانه به چرخ‌های جلو انتقال می‌یابد و با استفاده از سیستم چهارچرخ محرک امکان ارسال نیرو به تمامی چرخ‌ها نیز وجود دارد. تمامی محصولات لینک اند کو که شامل شاسی بلند ۰۱ نیز می‌شوند در مدل های هیبریدی و هیبرید پلاگین نیز قابل خریداری خواهند بود. البته امکان عرضه‌ی نسخه‌ی تمام الکتریکی نیز وجود دارد.

این خودرو همچنین از یک پلتفرم دیجیتال استفاده می‌کند که به شرکت های ثالث این امکان را می‌دهد تا برای خودروهای این شرکت نرم افزارهایی را طراحی و تولید کنند. مایکروسافت، گروه علی بابا و یک شرکت تجارت الکترونیک چینی نیز وظیفه‌ی تهیه‌ی نرم افزار ارتباطی مورد استفاده در اس یو وی ۰۱ را عهده دار شده اند. باز بودن نرم افزار رابط کاربری این خودرو شامل بخش ارتباط خودروها با یکدیگر نیز می‌شود. این قابلیت توانایی ارتباط خودروهای لینک اند کو و همچنین امکان ساخت یک بانک نرم افزاری را برای این خودروها فراهم می‌کند.

قابلیت اشتراک‌گذاری خودرو یکی از اهداف کلیدی لینک اند کو است. این شرکت می‌خواهد که خریداران این خودروی شاسی بلند گزینه‌هایی فراتر از خرید سنتی و یا لیزینگ را در اختیار داشته باشند. با استفاده از یک کلید دیجیتالی، این امکان وجود دارد که خودرو برای زمانی مشخص به هر کسی که از نرم افزار مشابهی استفاده می‌کند اجاره داده شود. به این ترتیب لینک اند کو می‌خواهد خودروهایش را به روشی مشابه تسلا به فروش برساند. بخش اعظم فروش این خودرو به صورت آنلاین انجام خواهد شد با این وجود تعدادی از خودروها نیز در نمایشگاه‌های اختصاصی شرکت به فروش خواهند رسید.

خودروی ۰۱ نامی غیر معمول دارد و در طراحی داخلی کاملا متفاوت آن نشانه‌هایی از نکات طراحی خودروی مفهومی ولوو ۴۰٫۱ به چشم می‌خورد. ابعاد این خودرو نیز تقریبا با نیسان Rogue یکسان است. در طراحی چراغ‌های جلوی این مدل جحتی نشانه‌هایی از آلفارومئو ۴C را نیز می توان یافت. لینک اند کو هنوز جزئیات این خودرو را منتشر نکرده است اما آنچه مسلم است بهره مندی خودرو از سانروف پانوراما، شارژر بی سیم، صفحه نمایش بزرگ ۱۰ اینچی لمسی و قابلایت فعالسازی امکانت خودرو با فرامین صوتی است. نکته‌ی دیگر در خصوص این خودرو استفاده از سیستم‌های ایمنی پیشرفته‌ی ولوو در آن است. پیش بینی می‌شود که این خودروی شاسی بلند در سال ۲۰۱۷ وارد بازار چین شود و پس از آن در سال ۲۰۱۸ نیز به بازار اروپا و ایالات متحده راه پیدا کند.